मिस्ट्री स्पॉट

पुन्हा एकदा बिग बेसिनचा रस्ता. झाडीने आच्छादलेला, मधून मधून सूर्यप्रकाशाला अटकाव करणारा. शांततेची दुलई पांघरलेला. वळणा वळणाचा. पण यावेळी फरक एवढाच होता की आठ मैल हेअरपिन नव्हती तर अडीच मैलावर एका मस्त वळणानंतर आम्ही मिस्ट्री स्पॉटच्या रस्त्याला लागलो. मी आणि विलासने मारे स्वेटर वगैरे घातले होते, पण लहान लहान मुलं आणि त्यांचे मोठे मोठे आई वडील छोट्या छोट्या कपड्यात होते.
मिस्ट्री स्पॉट हा सॅंताक्रुजजवळच्या रेडवुडचा एक भाग आहे. त्यामुळे निकेतच्या घरापासून तीन तासात आम्ही तिथे जाऊन , पाहून आणि खाऊन परतलो.हे अमेरिकन लोक व्यापारात किंवा प्रेझेंटेशनमध्ये एकदम माहीर. आत प्रवेश करण्याचा आणि बाहेर पडण्याचा रस्ता दुभागला होता मोठ्या झाडांनी. त्यामुळे गाडीचं लायसन्स काढताना आठचा आकडा काढताना कसं वाटत असेल ते कळलं. ( मला गाडी चालवायला येत नसल्यामुळे लायसन्सचा प्रश्नच नाही.)आत प्रवेश केल्यावर गाड्या लावायला प्रशस्त जागा. आणि एका झाडाच्या बुंध्यावरच तिकिट खिडकी, कॅंटीन, रेस्टरूम या सर्वांची जागा बाणांनी दाखवली होती. आम्ही तिकीट काढून वाट बघत बसलो. आमची १७ वी टूर होती. तेव्हा दुपारचा १ वाजला होता आणि संध्याकाळपर्यंत हे चालू रहाणार होतं.आम्ही जिथे बसलो होतो तिथे इतकी सुंदर फुलं बघायला मिळाली! दोन रंगातली ती नाजूक फुलं बघेपर्यंत आमच्या टूरची घोषणा झाली. निकेत बरोबर असल्याचा फायदा व्हायचा तो असा. कारण आमच्या पिढीतले आई बाप आईच्या भाषेत शिकलेले असल्यामुळे अमेरिकन उच्चारातलं इंग्लिश आमच्या हिंग्लीश कानांना समजेपर्यंत निम्मी टूर संपली असती.सगळा घोळका जमल्यावर आमच्या गाईड पोरीने जमिनीची लेव्हल दाखवणारी पट्टी काढून जमिनीवर ठेवून जमीन लेव्हलमध्ये असल्याचं दाखवलं आणि तिथे दोन सारख्या उंचीच्या व्यक्तींना उभं केलं. त्या म्हणजे मी आणि दुसरी एक भारतीय बाई ( आणि ती चक्क मराठी बोलणारी निघाली).मग आम्ही जागा बदलली तर बघ्यांना आमच्या उंचीत फरक भासला . त्यावर ती मुलगी म्हणाली की म्हणून पट्टीच्या या बाजूला उभं रहाण्याचे ५ डॉलर्स आहेत. ( लोक हसले म्हणून मी लेकाला कारण विचारलं तर त्याने सांगितलं.मलाआपल्याला समजलं नाही म्हणून त्यात लाजण्यासारखं काही वाटलं नाही. कारण थोड्या वेळाने त्या मुलीने दोन वेगवेगळ्या उंचीच्या व्यक्तींना बोलावलं तेव्हा माझ्या मागचा माणूस ( तोही भारतीय होता साऊथकडचा) आपल्या बायकोला सांगत होता की वेगवेगवेगळ्या वयाची माणसं बोलावताहेत म्हणून आणि त्याच्या मुलाने गडबडीने त्याला दुरुस्त केलं आप्पा, not age, heightम्हणून. म्हणजे त्यालाही इंग्लीश येत होतच की. तेव्हा होता है, उसमे क्या. मी तर अशा ठिकाणी आपलं वय ५ वर्षं आहे असं मानूनच जाते आणि मस्त एन्जॉय करते.उगीच आमचे केस काय उन्हाने पांढरे झालेत का? असं म्हणण्यात काय अर्थ आहे? उच्चाराच्या बाबतीत तर मी लग्न कोल्हापूरहून होऊन नगर जिल्ह्यात गेल्यानंतर आमचा घरगडी जे काही बोलायचा ते कळायला मला दोन महिने लागले होते. तो म्हणायचा, " मी वजेवजे उजुक जाऊन येतो. ( मी हळूहळू परत जाऊन येतो). मी आपली , बावळटासारखं तोंड करून सासूबाईंकडे बघायची.
वळणावळणाच्या रस्त्याने आम्ही वर गेलो. पाय भरून आले पण मजा वाटत होती. कारण वातावरण निर्मिती मस्त केली होती. वर एक लाकडाचं तिरकं घर होतं. आत आपण सरळ चालूच शकत नाही.सगळे आपले बुध्दीबळातल्या उंटाची चाल चालतात. घरात नकली जळमटं करून घर भुताटकीचं करण्याचा प्रयत्न केला होता.त्या ठिकाणी सरळ ठेवलेल्या फळीवरून चेंडू एका बाजूला घरंगळतो, पाणीही उतार असल्यासारखं एका बाजूला सांडतं. लोखंडाचा टांगलेला गोळा एका बाजूलाच ढकलता येतो.घराबाहेर एका ओंडक्यावर वेगवेगळ्या उंचीची माणसं जागा बदलली की एकाच उंचीची किंवा उंच माणूस बुटका आणि बुटका माणूस उंच दिसतो.( तिथल्या झाडांनाही एकाच बाजूला फांद्या होत्या.)लहान मुलं जास्त एन्जॉय करत होती. तरुण मुलं माफक हसत मजा लुटत होती. आमच्या पिढीची माणसं, जी थोडीच होती, ती, नको रे बाबा डोकं गरगरेल, पडलं तर हाड मोडेल या भीतीने भिंतीला धरून धरून काठावरून मजा लुटत होती.डोकं गरगरलं हे खरं, पण पडायला काही झालं नाही. कारण हात धरून संभाळून नेणारा होता ना बरोबर.
घरी आल्यानंतर नेटवर या चमत्काराबद्दल वाचायला सुरवात केली तर आपण गंडलो की काय असं वाटावं इतक्या टोकाची मतं वाचायला मिळाली. कोणी म्हणे ही सगळी धूळफेक आहे. टेकडीवर घर असल्यामुळे घरच तिरकं बांधलय. कोणी शास्त्रीय उदाहरणं देऊन त्यातला फोलपणा सिध्द केलेला होता तर कोणी आपला अनुभव सांगून त्याचं समर्थन केलं होतं. मला इतकच वा्टतं होतं की ५ डॉलरमध्ये परत लहान होऊन जादूई नगरीत जायला मिळत असेल तर काय हरकत आहे?