वय वाढताना

वयाची एक गंमतच असते. ते कधी वाढतं ते कळतच नाही. म्हणजे " अरे, किती मोठी झाली, एवढीशी होती ! " हे वाक्य मी आता आता ऐकल्यासारखं वाटत होतं पण लक्षात आलं की त्यालाही ४५ , ५० वर्षं झाली. मग अजूनही उडत्या चालीची गाणी ऐकताना पाय ठेका का धरतात ? एखाद्या " मासाहारी " विनोदाला खळखळून दाद का द्यावीशी वा्टते ? चार समवयस्क मैत्रिणी भेटल्यावर एखादीची " खेचण्यात" कोलेजच्या दिवसाइतकीच मजा येते. अजूनही मानसिक वय ३५ च्या पुढे गेलय असं वाटतच नाही. हे कसं काय ?
पण आपण अस म्हटलं तरी जग हे लक्षात ठेवतच. अगदी दारात येणारा भाजीवालासुध्दा "आजी, " म्हणायला लागतो आणि कोणाला त्यात काहीही गैर वाटत नाही हे विशेष. पहिल्या पहिल्याने मी दुसया कोणाला तरी असेल म्हणून दुर्लक्ष केलं , पण शेजारच्या षोडशीने हाताला धरून , "आजी, भाजीवाला तुम्हाला बोलावतोय." म्हणून आजीपणावर शिक्का मोर्तबच करून टाकलं. नंतर अर्धा तास माझ्या कानातून गरम वाफ़ा येत होत्या, पण आता मात्र सरावले. आजी म्हटलं की ती मीच हे पटकन लक्षात यायला लागलं. तरी मन अजून माने ना ही अंदरकी बात है !
आमच्या नातीही गमतीदार. गावाला निघताना सगळ्या मोठ्यांना नमस्कार करत माझ्यापर्यंत येतील आणि मिठी मारतील , म्हणतील, तुला कशाला नमस्कार? तुला तर आमच्यापेक्षा जास्त नवे सिनेमे माहीत आहेत आणि नट सुध्दा. तू तर आमच्या एवढीच आहेस.
पण आता त्याना सांगणार आहे, अग, आजी आता खरच म्हातारी झाली. परवा दिवे आगरच्या समुद्र किनायावर समुद्र लाटे लाटेने फ़ुटत होता. पोरासोरांच्या आरडा ओरड्याने किनारा दणाणला होता, समुद्राची गाज ऐकू आली की उचंबळून स्वत:ला लाटेवर झोकून देणारी मी, शांतपणे किनायावरून चालत होते, पाण्यात पावलंही न भिजवता, एक टक आकाशातले रंग न्याहळत,एखाद्या मित्राला खूप वर्षानंतर भेटावं आणि मधल्या विरहाने आतला रस आटून जावा तसं समुद्राला फ़क्त भेटून परत फ़िरले, मी कोरडी.
म्हणून म्हटलं वयाचं काही कळतच नाहे, कधी वाढलं ते समजतच नाही !

सागर

सागर सतत बोलवत असतो
कोवळ्या उन्हाच्या चमचमत्या लाटात
सिंदबादच्या गल्बताला
रत्नजडीत संदुकेला
एकडोळ्या चाच्याला
दूर क्षितिजावर झुलवत राहतो
सागर सतत बोलवत राहतो !
उधाणलेल्या लाटांनी,
उसळणाया तुषारांनी,
मत्त धुंद गाजेनी,
चिंब आवेगाने खुणावत राहतो
सागर सतत बोलवत राहतो !
अस्ताच्या रक्तवर्ण मित्रासह,
काजळणाया धूम्रवर्ण नभासह,
किनायाशी फ़ुटणाया फ़ेनपुष्पासह
थोपटत शांतवत राहतो
सागर सतत बोलवत राहतो !

अंधार सर्वसाक्षी

अंधार गर्भवासी,
अंधार बीजरक्षी!
अंधारल्या उबदार कोषी,
पहुडल्या रक्तपेशी
स्पर्शण्या उन्मुक्त प्राची,वाट पाहती उद्याची!
अंधार सर्वसाक्षी
अंधार सर्वभक्षी !
अंधारल्या कालकोठी,
विसावल्या विदीर्ण पेशी
आसावल्या भयभीत नेत्री, वाट पाहती उद्याची!

कातरवेळी

Radhika
दिव्याच्या उजे्डाचा एक एक ठिपका, अंधार अधिकच गडद करत जातो,
पावलांच्या गलबल्याचं मैदान रिक्त, रिक्तसं होत जातं,
दारात उभी राहते मायमाउली, बाहू पसरून पिलासाठी!
' एक घास काऊचा, एक चिऊचा
साथीला विळखा उबदार मायेचा."
उसळे तरंग काळजात परतल्या बाळपावलांसाठी !
दिव्याच्या उजेडाचा एक एक ठिपका, अंधार अधिकच गडद करत जातो,
पावलांच्या गलबल्याचं मैदान रिक्त रिक्तसं होत जातं,
दारात उभी राहते मायमाउली , बाहू पसरून पिलासाठी !
"रंग विलोल नेत्रांनी, धुंद मत्त गात्रांनी,"
दडपे कल्लोळ काळजात परत फ़िरल्या बाळपावलासाठी !

delete

सोबती

अंधारही कधी कधी सखा बनतो, बंद पापणी आडचे अश्रू टिपून घेतो.
सुसाटणाया वायात,
भिरभिरणाया पाचोळ्यात,
गरगरणाया चक्रात
अंधारच सोबतीला येतो.
अशा वेळी दारं खिडक्या बंद कराव्यात, हवं तर गदद पडदेही सो्डावेत
गरगरणारं चक्र,
भिरभिरणारा पाचोळा
सुसाटणारा वारा
सगळं बाहेर ठेवावं
आत फ़क्त निस्तब्ध अंधार आणि साथीला विरह गंधार!
मग उधळून द्यावं स्वत:ला अश्रूवाटे नि:शंकपणे
खात्री असते

सोबतीचा अंधार टिपून घेइल अश्रू अलगद ह्ळूवारपणे
कारण... तेव्हाही तोच होता ना साथीला
सुसाटणाया वायात
भिरभिरणाया पाचोळ्यात
गरगरणाया चक्राच्या तप्त रंगोत्सवात !