आयुष्य किती सोपं आहे असं वाटतंय आज. नेहमीसारखीच सकाळ. नेहमीचाच दिनक्रम. वेगळं असं काहीच नाही. पण तरीही आज मन प्रसन्न आहे. हलकं हलकं वाटतंय. कारण आज मी माझ्या मनाचं ऐकलय.
नेहमीप्रमाणे सकाळी फिरायला बाहेर पडले.आमच्या सोसायटीला लागून जो रस्ता जातो तो गोलाकार फिरून परत सोसायटीपाशीच येतो.खूप माणसं त्या रस्त्यावरून सकाळच्या वेळी चकरा मारत असतात.मीही दोन चकरा पूर्ण करून चालले होते.समोर रस्ता झाडणा-या मावशी रस्ता झाडत होत्या. धूळ नाकात जाऊ नये म्हणून मी ओढणी नाकाला लावून पटापट पाय उचलत होते.एवढ्यात मावशींनी मला हटकलं, " ताई, एक सांगायचं होतं. " मी प्रश्नार्थक नजरेने तिच्याकडे फक्त एक नजर टाकली .थोड्या अजीजीने त्या म्हणाल्या, " ताई, तुमच्या बागेतला कचरा तुमच्या बागेतच जिरवा की.आता कॉर्पोरेशनचे लोक पानं घेत नाहीत .मग आम्ही कुठं टाकायचा सांगा बरं?" मीही तिला म्हटलं, " मावशी अहो, या आधीही मी साठवत होते हो कचरा, पण आमच्या बागेत ना वाळवी फार आहे. वाळवीच औषधही घातलय. पण परत परत होते. काय करणार? पण मी बघते हं ." अर्थात मी हे करणार नव्हतेच. कारण दोनदा माझे प्रयोग फसले होते.
पण घरातली कामं उरकता उरकता माझं मन त्या मावशींच्या शब्दांचा विचार करत होतं. आणि मग काम आटोपून आंघोळीला जाण्यापूर्वी मी बागेत गेले.कुंड्यातल्या झाडांना पाणी घातल्यानंतर बाग झाडून सगळी आंब्याची पानं मी वाफ्यातल्या रोपांच्या मुळाशी पसरून दिली. खरं तर शेजारच्यांनी दोन्ही घरांच्या सीमेवर हे झाड लावलं आहे आणि "फुले का पडती शेजारी" न्यायाने सगळी पानं आमच्या अंगणात आणि आंबे त्यांच्या दारात अशी परिस्थिती आहे. पण तरीही मला आज शेजा-यांना मनोमन शिव्या घालाव्याशा वाटल्या नाहीत.. सगळी पानं टाकल्यानंतर मी बागेकडे पाहिलं तर ती चक्क माझ्याकडे बघून डोळे मिचकावून हसली.तेव्हापासून माझा दिवस मस्त चालला आहे.
काही दिवसांपूर्वी टी . व्ही वर एक जाहिरात लागायची. एका लहान मुलीला दुर्धर आजार झालेला असतो आणि तिला सतत रक्ताची गरज लागत असते. कोणी ना कोणी रक्त देत असतं. पण त्या मुलीला मात्र कोणी रक्त दिलं हे माहित नसल्याने ती भेटलेल्या प्रत्येक व्यक्तीचे आभार मानत असते. तिच्या निरागसपणामुळे हेलावलेला एक तरुण तिच्यासाठी रक्तदान करतो तेव्हा त्याच्या चेह-यावरचं हसू आपल्याला हेच सांगत असतं, " करके देखो अच्छा लागता है !"
आयुष्याच्या धकाधकीत आपण इतके बेभानपणे गरगरतोय की साध्या साध्या गोष्टी ज्या करायला फारच थोडे कष्ट आपल्याला पडणार आहेत त्या करायलाही आपण अनुत्सुक असतो. पण थोडी स्वत:ला रोजच्या घाण्यातून ढील दिली तर जो आनंद मिळतो तो अनमोल असतो असंच आज वाटतंय मला.करनेके बाद जर इतना अच्छा लागणार असेल तर देर किस बातकी जो दिलसे करना है वो करके देखो अच्छा नाही तर बहुतही अच्छा लगेगा !
नेहमीप्रमाणे सकाळी फिरायला बाहेर पडले.आमच्या सोसायटीला लागून जो रस्ता जातो तो गोलाकार फिरून परत सोसायटीपाशीच येतो.खूप माणसं त्या रस्त्यावरून सकाळच्या वेळी चकरा मारत असतात.मीही दोन चकरा पूर्ण करून चालले होते.समोर रस्ता झाडणा-या मावशी रस्ता झाडत होत्या. धूळ नाकात जाऊ नये म्हणून मी ओढणी नाकाला लावून पटापट पाय उचलत होते.एवढ्यात मावशींनी मला हटकलं, " ताई, एक सांगायचं होतं. " मी प्रश्नार्थक नजरेने तिच्याकडे फक्त एक नजर टाकली .थोड्या अजीजीने त्या म्हणाल्या, " ताई, तुमच्या बागेतला कचरा तुमच्या बागेतच जिरवा की.आता कॉर्पोरेशनचे लोक पानं घेत नाहीत .मग आम्ही कुठं टाकायचा सांगा बरं?" मीही तिला म्हटलं, " मावशी अहो, या आधीही मी साठवत होते हो कचरा, पण आमच्या बागेत ना वाळवी फार आहे. वाळवीच औषधही घातलय. पण परत परत होते. काय करणार? पण मी बघते हं ." अर्थात मी हे करणार नव्हतेच. कारण दोनदा माझे प्रयोग फसले होते.
पण घरातली कामं उरकता उरकता माझं मन त्या मावशींच्या शब्दांचा विचार करत होतं. आणि मग काम आटोपून आंघोळीला जाण्यापूर्वी मी बागेत गेले.कुंड्यातल्या झाडांना पाणी घातल्यानंतर बाग झाडून सगळी आंब्याची पानं मी वाफ्यातल्या रोपांच्या मुळाशी पसरून दिली. खरं तर शेजारच्यांनी दोन्ही घरांच्या सीमेवर हे झाड लावलं आहे आणि "फुले का पडती शेजारी" न्यायाने सगळी पानं आमच्या अंगणात आणि आंबे त्यांच्या दारात अशी परिस्थिती आहे. पण तरीही मला आज शेजा-यांना मनोमन शिव्या घालाव्याशा वाटल्या नाहीत.. सगळी पानं टाकल्यानंतर मी बागेकडे पाहिलं तर ती चक्क माझ्याकडे बघून डोळे मिचकावून हसली.तेव्हापासून माझा दिवस मस्त चालला आहे.
काही दिवसांपूर्वी टी . व्ही वर एक जाहिरात लागायची. एका लहान मुलीला दुर्धर आजार झालेला असतो आणि तिला सतत रक्ताची गरज लागत असते. कोणी ना कोणी रक्त देत असतं. पण त्या मुलीला मात्र कोणी रक्त दिलं हे माहित नसल्याने ती भेटलेल्या प्रत्येक व्यक्तीचे आभार मानत असते. तिच्या निरागसपणामुळे हेलावलेला एक तरुण तिच्यासाठी रक्तदान करतो तेव्हा त्याच्या चेह-यावरचं हसू आपल्याला हेच सांगत असतं, " करके देखो अच्छा लागता है !"
आयुष्याच्या धकाधकीत आपण इतके बेभानपणे गरगरतोय की साध्या साध्या गोष्टी ज्या करायला फारच थोडे कष्ट आपल्याला पडणार आहेत त्या करायलाही आपण अनुत्सुक असतो. पण थोडी स्वत:ला रोजच्या घाण्यातून ढील दिली तर जो आनंद मिळतो तो अनमोल असतो असंच आज वाटतंय मला.करनेके बाद जर इतना अच्छा लागणार असेल तर देर किस बातकी जो दिलसे करना है वो करके देखो अच्छा नाही तर बहुतही अच्छा लगेगा !
No comments:
Post a Comment