मल्हारची पहिली परदेशवारी

साधारण 2 महीन्यापूर्वी मल्हार ( वय वर्षे ५) म्हणाला, आम्ही तिघे गावाला जाणार आहोत. मला वाटलं नेहमीप्रमाणे कुठेतरी फिरायला जाणार असतील. मग आपणच उचंबळून म्हणाला, " अमेरिकेला." काहीतरी गम्मत करतोय असं वाटून मीही गमतीत ," चला बाई यावेळी आम्हीपण येणार" असं म्हणून त्याला चिडवलं. तर रात्री निकेतने सांगितलं की  त्याला आणि स्वानंदीला  त्यांच्या कंपनीच्या कामासाठी अमेरिकेला जावं लागणार आहे आणि मल्हार एकटा  राहणार नाही त्यामुळे त्यालाही घेऊन जायचं आहे.मग दोन महिने मल्हारला त्याच्या नकळत न्याहाळण ही एक मेजवानीच होती.
पहिली चुणूक जेवायच्यावेळी दिसली. मल्हारला जेवताना टी व्ही. बघायला आवडतं. जेवताना मुलांनी टी.व्ही  बघू नये हा योग्य दंडक कोणत्याच लहान नातवंडाच्या आजीकडून ( अर्थात काही सन्माननीय अपवाद  वगळता ) पाळला जात नाही. याचं कारण वयपरत्वे त्यांची थकलेली गात्रं . मल्हार  जेवताना १दिवस टी . व्ही  बघतो  १ दिवस बागेत झोपाळ्यावर बसतो. १ दिवस पुस्तक वाचतो . (म्हणजे मी वाचून दाखवते. ) तर एक दिवस फर्मान निघालं, " कुकुली , आता रोज टी .व्ही च बघायचा." म्हटलं , का रे बाबा? तर म्हणे, अग, आता मी अमेरिकेत जाणार ना, तर मला इंग्लीश कळायला नको का?  मनात आलं, लहान असो की मोठा, प्रत्येकाला त्याची त्याची टेन्शन्स असतात. मग पुढचा महिना आमच्या घरी इंग्लीश विम्ग्लीशच चालू होतं.आम्ही पूर्वी बुध्दिबळ  खेळत होतो, पण आता मला त्याच्याबरोबर चेस खेळावं लागायचं. राजा, राणी हत्ती घोडे प्यादी जावून् त्यांची  इंग्लीश नावं पाठ करता करता मला सारखाच चेक मेट पत्करायला लागू लागला. " कुकुली, give वरणभात no चपाती " किंवा "i take आंबापोळी to eat. hungry." अशी चमकदार वाक्यही तो मधून मधून पेरू लागला.प्रत्यक्षात तो मराठीत आणि माझ्या भावाची नात अमेरिकन इंग्लीशमध्ये एकमेकांशी   व्यवस्थित "बडबडले". ह्याने तर अमेरिकन मुलांना " खेळायला येता का ? " असं  विचारून पळवूनच लावलं .
ह्याची पुढची पायरी म्हणजे ज्ञानाचा अखंड स्त्रोत. आधीही आमच्या या  " ज्ञानाने" अगदी धिरड्याचे पीठ गुठळ्या  न होऊ देता कसे ढवळावे याच्या प्रत्यक्ष प्रात्यक्षिकापासून कुठल्याशा काळातले डायनोसोरच्या "भीषण" नावापर्यंत माहिती देऊन आम्हाला भंडावून सोडलं होतच. त्यातच आता अमेरीका वारीची भर पडली. " कुकुली, तिथे पोचायला दोन दिवस लागतात. बसलं की लगेच पोचत नाही ". ही  वर जोर. बहुधा ऐकलेली माहिती परत घोकल्यामुळे लक्षात राहते याचा तो वस्तुपाठच असावा. " आणि दोन दिवस आपण पारोशी असतो." असंही तो तोंड वेडंवाकड करून सांगायला लागला. प्रत्यक्ष निघण्याच्या दिवशी साधारण सेनापती बापट मार्गावर त्याला भूक लागल्यामुळे त्याने त्याच्या वेगळ्या डब्यातली पोळीची गुंडाळी संपवली .पुणे मुंबई . हायवेचे दिवे बघून त्याला मुंबई आल्याचा आनंद झाला. त्यामुळे त्याच्या बाबाला  भीती वाटली की  लोणावळा येता येता हा बहुधा अमेरिका आली म्हणून गाडीतून उतरणार.पण पुढचा प्रवास अगदी सुरळीत झाला. ज्याची भीती वाटत होती त्या विमानातल्या " शी "सकट. फक्त अमेरीकेबद्दलच त्याचं पाहिलं मत असं  की  " हे लोक पाणी इतकं  गार करून पितात की  त्याची चव जाते. "
अमेरिकेत काय बघायचं ते  त्याचं भारतातच पक्कं  ठरलं  होतं. त्यामुळे पोलर बेअर . पेंग्विन ,वगैरे भारतातल्या प्राणिसंग्रहात न  दिसणारे प्राणी बघायला मिळाल्याचं सांगताना त्याचे लकाकणारे डोळे बघायचा आनंद वेगळाच होता. आणि पू , टिगर ह्यांना त्याने मारलेली मिठी आणि संतांनी विठोबाला दिलेलं आलिंगन यात फार काही अंतर असेल असं  मला वाटत नाही. फक्त ज्या डायानोसोरना बघायला तो उत्साहाने गेला तो भीमकाय डायनोसोर त्याच्यासमोर येऊन ओरडला आणि आपल्या तोंडातला  सरडा त्याने त्याच्या अंगावर टाकला, तेव्हा त्याच्याच भाषेत सांगायचं तर त्याची चड्डी " हिरवी निळी काळी पिवळी" व्हायला आली होती. पण तेवढ्यात त्याला त्या प्राण्याच्या आतल्या माणसाचे पाय दिसल्यामुळे पुढील समरप्रसंग टळला.डायनोसोरच खर फोसिल हातात धरायला मिळाल्यामुळे आमचा हा भावी पेलेंटोलोजीस्ट  धन्य धन्य जाहला.
२० दिवसानंतर पहाटे गाडीतून उतरून आपल्या घराकडे बघताना त्याच्या चेह-यावर जे भाव होते ते बघून मीच उचंबळून आले. माझा हा जन्माने अमेरिकन नागरिक मनाने भारतीयच आहे याचा फार फार आनंद झाला. जसा ५वर्षांपूर्वी त्याचे आईवडील त्या मोहमयी दुनियेला दूर सारून आपल्या माणसांच्या ओढीने हातात त्याचं ९ महिन्याचं मुटकुळ घेऊनपरत  भारतात  आले होते तेव्हा झाला होता तसाच.