वय वाढताना

वयाची एक गंमतच असते. ते कधी वाढतं ते कळतच नाही. म्हणजे " अरे, किती मोठी झाली, एवढीशी होती ! " हे वाक्य मी आता आता ऐकल्यासारखं वाटत होतं पण लक्षात आलं की त्यालाही ४५ , ५० वर्षं झाली. मग अजूनही उडत्या चालीची गाणी ऐकताना पाय ठेका का धरतात ? एखाद्या " मासाहारी " विनोदाला खळखळून दाद का द्यावीशी वा्टते ? चार समवयस्क मैत्रिणी भेटल्यावर एखादीची " खेचण्यात" कोलेजच्या दिवसाइतकीच मजा येते. अजूनही मानसिक वय ३५ च्या पुढे गेलय असं वाटतच नाही. हे कसं काय ?
पण आपण अस म्हटलं तरी जग हे लक्षात ठेवतच. अगदी दारात येणारा भाजीवालासुध्दा "आजी, " म्हणायला लागतो आणि कोणाला त्यात काहीही गैर वाटत नाही हे विशेष. पहिल्या पहिल्याने मी दुसया कोणाला तरी असेल म्हणून दुर्लक्ष केलं , पण शेजारच्या षोडशीने हाताला धरून , "आजी, भाजीवाला तुम्हाला बोलावतोय." म्हणून आजीपणावर शिक्का मोर्तबच करून टाकलं. नंतर अर्धा तास माझ्या कानातून गरम वाफ़ा येत होत्या, पण आता मात्र सरावले. आजी म्हटलं की ती मीच हे पटकन लक्षात यायला लागलं. तरी मन अजून माने ना ही अंदरकी बात है !
आमच्या नातीही गमतीदार. गावाला निघताना सगळ्या मोठ्यांना नमस्कार करत माझ्यापर्यंत येतील आणि मिठी मारतील , म्हणतील, तुला कशाला नमस्कार? तुला तर आमच्यापेक्षा जास्त नवे सिनेमे माहीत आहेत आणि नट सुध्दा. तू तर आमच्या एवढीच आहेस.
पण आता त्याना सांगणार आहे, अग, आजी आता खरच म्हातारी झाली. परवा दिवे आगरच्या समुद्र किनायावर समुद्र लाटे लाटेने फ़ुटत होता. पोरासोरांच्या आरडा ओरड्याने किनारा दणाणला होता, समुद्राची गाज ऐकू आली की उचंबळून स्वत:ला लाटेवर झोकून देणारी मी, शांतपणे किनायावरून चालत होते, पाण्यात पावलंही न भिजवता, एक टक आकाशातले रंग न्याहळत,एखाद्या मित्राला खूप वर्षानंतर भेटावं आणि मधल्या विरहाने आतला रस आटून जावा तसं समुद्राला फ़क्त भेटून परत फ़िरले, मी कोरडी.
म्हणून म्हटलं वयाचं काही कळतच नाहे, कधी वाढलं ते समजतच नाही !