लास वेगास ---- प्रथम दर्शन !

सॅनफ़्रान्सिस्कोपासून, म्हणजे सॅनहोजेहून लास वेगास, इकडचा उच्चार वेगस, विमानाने सारं मिळून दीड तासाचं अंतर बसल्यावर बेल्ट बांधा ही घोषणा कानात शिरेपर्यंत उतरायच्यावेळचे बेल्ट बांधायची वेळ येते. विमान जसजसं खालच्या दिशेने सरकायला लागलं तसं तसे निकेत आणि स्वानंदीचे चेहरे उजळायला लागले. गेली ३ वर्षं ते वेगासलाच होते, एका सुंदर नात्याची वीण त्यांनी इथे विणली होती. म्हणजे त्यांच्या परस्पर नात्याचीच नव्हे तर मैत्रीचा एक सुंदर गोफ़ त्यांनी एथे विणला होता. अनेक मित्र , मैत्रिणी जोडल्या होत्या, अनेक सुंदर क्षण त्यांच्या डोळ्यात मला तरारलेल्या पाण्याच्या आड मला दिसले. अनेक जुन्या खुणा ते शोधत होते,नवीन बांधकामं पाहून आनंदाने त्या बांधकामाची सुरवात आठवत होते. मला मात्र जमीन जवळ येता येता एक अतिशय सुबक, आखीव रेखीव शहर दिसत होतं, मधूनच गोल्फ़ मैदानांच्या हिरव्या रंगाने सजलेलं.
गाडी विमानतळावरून बाहेर पडता पडता काहीतरी चुकल्या चुकल्यासारखं वाटायला लागलं. सगळा परिसर मोकळा मोकळा वाटत होता. मग लक्षात आलं ते हे की इथे झाडांची गर्दी नाही. सगळी पामची झाडं किंवा खुरटी झुडपं. सॅनफ़्रान्सिस्कोसारख्या हिरव्यागार परिसरातून आल्यामुळे तर हे अधिकच जाणवलं. आणि जाता जाता एकदम जाणवलं तो म्हणजे वाहनांचा वेग. सगळ्या वातावरणात एक सुशेगातपणा भरून राहिला होता, आपल्या गोव्यासारखा. रहदारी आरामात चालली होती. कोणालाच गडबड नव्हती. कारण ही एक रंगिली जागा आहे, मौजमजा करायची.सगळे ताण विसरून मदिरा आणि मदिराक्षींचा सहवास लुटायची. अर्थात इथे ही रंगीनमिजाज हवा फ़क्त पुरषांसाठीच आहे असं नाही, स्त्रियाही सगळ्या गोष्टी तितक्याच सहजतेने उपभोगू शकतात. म्हणजे पाहिलेल्या जाहिरातीत पोरी जशा आव्हान देत होत्या, तसेच तरुण पोरंही " निधड्या छातीने" उभी होती.
या सगळ्या रंगीन हवेची झुळूक विमानतळावरच येत होती. विमानतळावर आव्हानात्मक , चेतवणा-या जाहिराती रंगीत टीव्हीवर झळकत होत्या. आजूबाजूच्या गर्दीत एखादी का होईना, मदमस्त तरुणी गर्दीचं लक्ष वेधून घेत होती. माझं लक्ष मात्र वयामुळे असेल, पण विमानतळावरच दिसलेल्या तीन म्हाता-यांनी वेधून घेतलं. एक विमानतळावरच व्हिडिओ गेम्सच्या स्टॉलवर काम करत होती. दुसरा माणूस बसमध्ये काम करत होता, बॅगा वगैरे उचलून ठेवत होता.आणखी एक म्हातारी होती. तरुनपणी ते नक्कीच सुंदर दिसत असावी. पण तिचा झगझगीत मिनी स्कर्ट, उंच टाचेचे बूट, चेह-यावरचा मेकप बाजारु वाटत नसला तरी ती कुठे काम करत असेल ते सांगत होता. वाईट वाटलं मला,. तीनही व्यक्ती ६० ते ७० वर्ष वयाच्या होत्या.पोटासाठी त्यांना या वयातही काम करावं लागत होतं. कदाचित हीच या रंगीन दुनियेची काळी बाजू असावी.अर्थात वयाने पिकलेल्या माणसांनी अखेरपर्यंत काम करत राहणं हा अमेरिकन व्यक्तिस्वातंत्र्याचा एक साइड इफ़ेक्ट असावा. वयाच्या १६व्या वर्षी घर सोडून स्वतंत्र राहण्याच्या अट्टाहासापायी शिक्षण, नोकरी या रहाटगाडग्यात कितीतरीजण पिसले जात असतील दमछाक होऊन शिक्षण सोडून मिळेल ती नोकरी पटकावून जीवनाच्या प्रवाहात वहात जात असतील. मग त्यांची अखेर आणखी वेगळी कशी असणार? आपल्याकडे दारिद्र्य म्हणून आणि इथे सुबत्तेचा महापूर म्हणून पण परिणाम एकच.
हॉटेलवर जाता जाता या नगरीच्या प्रथम दर्शनाने मला थोडसं अंतर्मुख केलं खरं!