आमचा प्रवास........ टुकटुक गाव ते नॉर्थ पोल व्हाया कोथरूड

वेळ दुपारचे साडे चार. खर तर अत्यंत सुस्तावलेली वेळ असं कोणीही म्हणेल पण त्या दिवशी मात्र आमची फारच गडबड उडाली होती. कारण आम्हाला प्रवासाला निघायचं होतं आणि तेही ताबडतोब. त्यामुळे खांद्यावर एक पर्स अडकवून मी स्कुटरच्या मागच्या सीटवर बसले आणि मल्हारने स्कूटर भरधाव सोडली. खर तर कॉटवरची उशी थोडीशी कडेला आल्याने मला तोल संभाळण तसं अवघडच जात होतं, पण पुढच्या सीटवरचा स्वार मात्र फारच खुशीत आला होता. हातात आडवी धरलेली फणी उर्फ  स्कूटरच  हेंडेल आडवं, उभं, तिरकं धरून गाडी दामटवण्यात तो रंगून गेला होता. शिवाय तोंडाने चित्रविचित्र आवाज काढून वातावरण निर्मितीही चांगली साधली जात होती.पण सरळ प्रवास झाला तर त्यात काय मजा ? एकदम वेगळाच आवाज काढू स्कूटर थांबलीच.
"काय झालं? " माझा चिंतातूर प्रश्न.
 " अरे, काय नाही रे, पेट्रोल संपल. काटा लालकडे आलाय. आता काय करायचं? " नाही म्हटलं तरी स्वाराला जरा चिंता वाटलीच.
" बघा, मी म्हटलं होतं की नाही तुम्हाला निघताना पेट्रोल बघा म्हणून. " सवयीप्रमाणे मीही सुनावून घेतलं. नातू झाला म्हणून काय झालं, तोही भावी ' पुरुष'च.
"थांबा हो. घाबरू नका. आत्ता पेट्रोल आणतो." स्वार आपल्या पुरुषत्वाला जागून मला धीर देते झाले. पटकन खाली उतरून हातातलं  हेंडेल उंचावून त्यांनी खणायला सुरवात केली आणि बघता बघता अर्जुनाने बाण मारल्यावर जमिनीतून पाण्याचं कारंज उसळून भीष्माच्या तोंडात पडावं तशी पेट्रोलची धार रस्त्यातून  उसळून गाडीच्या टाकीत पडू लागली. धन्य झाले मी, कारण असा " अरब "आमच्या घराण्यात जन्माला आला. आता वेळ दवडून चालणार नव्हतं. कारण आमच्या टुकटुक गावातून निघून आम्ही कोथरूडला पोचण्यातच बराच वेळ गेला होता. त्यामुळे आम्ही आमची गाडी चायनाकडे वळवली. कारण तिकडच्या पांडाना आम्हाला बांबू द्यायचे होते बरीच शोधाशोध केल्यावर आम्हाला पांडा सापडले. ते कॉटखालच्या सामानाच्या टबमध्ये ( खर म्हणजे ते त्याच घर होतं. ) दाटीदाटीनं  बसले होते. मी बेबिजना  पानं आणि बिग पांडाजना  बांबु दिले. एका बाजूला झुकल्यामुळे दुखणा-य कमरेवरून हात फिरवताना मनात एक अंधुकशी आशा होती की आता परत कोथरुडमार्गे टुकटुक गावी जायचं. पण ५ वर्षांच्या सहवासानेही मी नातवाला ओळखलं नव्हतं हेच खरं. कारण आता आम्हाला अमेरिकेला जाऊन लायब्ररीचं पुस्तक परत करायचं होतं मग पुढे ( कि वर ?) नॉर्थ पोलला जाऊन पोलर बेअरला मासे द्यायचे होते.  निघताना माझ्या मोबाईलच्या  तळहाताएवढ्या पाऊचमध्ये एका कप्प्यात बांबू आणि दुस-यात मासे घातले होते ते मी विसरलेच होते. तिथून निघताना मला पुढच्या बाजूने पोलर बेअरची माहिती उडत उडत ऐकू येत होती. पण त्यातलं आता एवढच आठवतंय की  येताना एक पोलर बेअर आणायचा आहे आणि खोलीएवढा फ्रीज घ्यायला बाबाला सांगायचं आहे.त्यात तो ठेवायचा आहे. मला चिंता एवढीच की  माझ्या पाउचमध्ये पोलर बेअर मावला नाही तर मला कोल्हापूरला जाऊन एक मोठ्ठी पिशवी  विकत घ्यायला लागून परत व्हाया कोथरूड नॉर्थ पोलला यावं लागेल की काय ?      .     /